بسم الله الرحمن الرحیم

جناب آقای رضا امیرخانی نویسنده‌ی محترم، سلام علیکم، شاید این یادداشت را هیچ‌وقت نخوانید. و به احتمال زیاد، این نوشتار،برخلاف طومار شما، همان طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم‌الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه،از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، هیچگاه مورد استقبال و انتشار رسانه‌ای قرار نگیرد، اما این کمترین، بر حسب تکلیف و وظیفه، می‌نویسم و به رودخانه‌ی تاریخ می‌سپارم، تا که قبول افتد و که در نظر آید.

جناب آقای رضا امیرخانی، ای‌کاش به جای این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم‌الله، که از نظر من حمایتی درلفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، یک عکس سرلخت از خودتان می‌گذاشتید در صفحه و کانال مجازیتان و خلاص! حالا اگر سرلخت هم نمی‌شود، پالخت! چه فرقی می‌کند، انما الأعمال بالنیات! هم خیال خودتان را راحت می‌کردید هم خیال ما را. دیگر این همه بالا و پایین کردن و مزاحمت برای صغری و کبری و دوخت و دوز آسمان و ریسمان لازم نبود.

جناب آقای امیرخانی، ای‌کاش به جای اظهار علاقه به امام چهل سال پیشتان، تکلیفتان‌تان را با امام امروزتان مشخص می‌کردید، نه اینکه در این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم‌الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات واغتشاشات امروز است، یک کلمه هم در تایید و حمایت از ره‌برتان ننویسید و بگذارید و بگذرید. البته از حق نگذریم، نوشتید. دقیقا آنجاکه از قم و تهران و فاکتورهای‌شان می‌گفتید، و یا آنجا که از فقهای صفر و یکی تعریف و تمجید می‌کردید، و یا آنجا که ناقص العقل‌ها را چسباندید به این ره‌بری که از زور بی کسی، رئیسی غیر ممیز را، انداخت وسط ریاست جمهوری! خدا رحمت کند هاشمی را،عقل کل‌ او بود که رفت.

آقای امیرخانی عزیز، من و امثال من، با (من او)یتان طعم قلمی جذاب و نوآور را چشیده بودیم و هنوز هم که هنوز است، یاد علی و حاج فتاح و آن خشت معروفش، در گوشه‌ی ذهنمان جا خوش کرده و می‌درخشد، اما ای‌کاش امروز و اینجا، در این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم‌الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، حاج فتاح قصه‌ی ما را، سرکرده‌ی بله قربان گوهای شبکه‌ی به قول خودتان (ناقص العقل‌ها) نمی‌دانستید و نگاهش را نگاه فقهی صفر و یکی نمی‌پنداشتید. ای‌کاش حجاب دوست‌داشتنی مریم را فراموش نمی‌کردید، حتی آن چشم غره‌ای را که مادرش به او رفته بود. ای‌کاش فراموش نمی‌کردید آن وقتی را که حاج فتاح با مریم درباره‌ی حجاب حرف می‌زند و می‌گوید: چون حكم خداست باید اطاعت كنیم. ای‌کاش معنای ودولوتدهنویدهنون را فراموش نمی‌کردید.

آقا رضای عزیز، نباید این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، را می‌نوشتی. نباید این‌طور قیدارت را با مرام و منش پهلوانیش، زمین می‌زدی و به جایش علی کریمی‌ها و علی دایی‌ها را علم می‌کردی! نکند ذائقه‌ات عوض شده آقا رضا؟! چه شده که با دو سه تا تشر و کوکتل مولوتوف نشانه قلمت را به سمت دیگری بردی؟ یادت نرفته که البالا لیل والا؟! نکند راستی راستی بیوتن شده‌ای؟! عقب نشینی از کجا؟ از دین؟! ازاسلام؟! از احکام؟! از شرع؟! از قرآن؟! از ودولوتدهنویدهنون! قدیمتر‌ها که رمان می‌نوشتی، آنروزها که جانستان کابلستانت ما را می‌برد کنار آتش راننده‌های افغانی، حرفهایت قرآنی‌تر نبود آقا رضا؟ حرف‌هایت بوی بهتری نمی‌داد؟ داستان‌هایت طعم بهتری نداشت؟! چرا رفتی سراغ یادداشت نویسی؟ نفحات نفت می‌خواستی چکار؟ نفحات یاس آن خشت‌های خاک رس، شیرین‌تر نبودند؟! نفحات سیستان وره‌برش جذاب‌تر نبودند؟! 

آقای عزیز، نکند به عشق آمدن آن دو مسئول بود که از ارمیا و حاج فتاح و قیدار و حتی ارمیای باوتن و بیوتن، دل کندی و رفتی پیونگ یانگ؟! هر کسی را بهر کاری ساخته‌اند، جای حاج فتاح در آن خانه‌ی خشت و گلی بود با آن پنج دری‌های رنگارنگش، نه در بین دکل‌های نفتی! نکند به عشق آمدن دو سه مسئول دیگر باشد که حالا رفته‌ای سراغ نوشتن این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، ها؟!

آقا رضا، اخوی، برادر، مومن، حواست هست کجا را با قلمت میزنی؟ می‌دانی چه کسانی را با این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، هدف گرفته‌ای؟ چه کسانی را بالا می‌بری؟! چه کسانی را زمین می‌زنی؟! اگر بنا به عقب نشینی داشتی، پس چرا خودت را رساندی خط مقدم؟ چرا آمدی کنار همت و باکری و چمران؟ اینجا سنگر ثابت قدمهاست، اینها یک وجب از اعتقادشان، از حلال‌شان، از حرام‌شان، از دین‌شان عقب ننشستند، ثابت قدم ماندند به قیمت آبروی‌شان، به قیمت سلامتی‌شان، به قیمت خون‌شان، به قیمت جان‌شان، عهد بستند با خودشان، باامام‌شان، با خدای‌شان، که عقب ننشینند، و ننشستند، و مانند رسول‌شان پیروز بودند و پیروز شدند و پیروز ماندند، و مانند امام‌شان شهید بودند و شهید شدند و شهید ماندند، و تو خوب می‌دانی که همیشه و تا آخرین نفس، تمام فکر و ذکرشان، ودولوتدهنویدهنون بوده.

حاج رضا، ای‌کاش کمی ثبات قدم حاج کاظم رو داشتی، اونوقت می‌تونستم بهت بگم (حاج رضا، تو می‌دونی حکمه خدا رو کوتاه بیایی،بعدش نوبته آتیش زدنه کتابه خداست، یعنی چی؟! تو می‌دونی آتیش زدنه کتابه خدا رو کوتاه بیایی، بعدش نوبته خراب کردنه خونه‌ی خداست، یعنی چی؟! تو می‌دونی خراب کردنه خونه‌ی خدا رو کوتاه بیایی، بعدش نوبته انکاره خوده خداست، یعنی چی؟!) ای‌کاش می‌شنیدی حاج رضا، ای‌کاش می‌خوندی، ای‌کاش می‌فهمیدی، اون‌وقت دیگه این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، رو نمی‌نوشتی، اونوقت برمیگشتی خونه، کنار حوض، کنار خانوم جون، کنار مهتاب، کنار اون همه قشنگی و یکرنگی و با خودت زمزمه می‌کردی: ودولوتدهنویدهنون.

آقای امیر خانی، هدفم در این یادداشت، مناظره و مباحثه‌ی علمی و فقهی نیست، زیرا می‌دانم از تخصص و حوصله‌ی من و شما خارج است، که اگر بنای این حرفها بود، باید از تفاوت حجاب و مالیات و خمس و زکات می‌نوشتم. زکاتی که مانند خمس از فروع دین است، اما اگر داده نشود، حاکم و شارع باید بروند سراغ زکات ندهنده و حتی به زور حکومتی زکات را بگیرند، که البته با این منطقی که شما دارید، باید از این یکی هم عقب نشینی کرد، دور زد و رهایش کرد تا خدایی نکرده در نگاه جنابتان ناقص العقل جلوه نکنیم. اگر بنای حرف زدن بود عرض می‌کردم خدمتتان که روزه و حرمت روزه‌داران هم از فروع دین است، اما اگر کسی به هر دلیل موجه و غیر موجهی،در ماه رمضان، در محل عمومی، به قصد حرمت شکنی، یک لیوان آب بخورد، باید ببرندش و حد و تعزیرش را اجرا کنند. یکی از دوستانم می‌گفت این‌ها را ننویس، حالا از فردا بهانه می‌دهی دستشان برای اعتراض واغتشاش جدید. می‌ترسم برای این موضوع هم یک طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، بنویسید و این‌بار، همه فقهای صفر و یکی را ناقص العقل‌های شریعت محمدی معرفی کنید. می ترسم امام معصوم و قرآن وروایت و حکم شرعی را هم سخنران جا افتاده‌ای بپندارید که پشت حکومت‌شان ایستاده بودند و حرف‌هایی را برای خوش‌آیند حکومت‌ها زده‌اند، تا حکومت‌ها هم به موقع و سر وقت، فاکتورهای‌شان را پرداخت کنند.

جناب آقای امیر خانی، قصد توهین و جسارت نداشته و ندارم، اما از نظر این حقیر، قلمتان مسموم شده، نیاز به سم‌زدایی دارد، نیاز به استراحت دارد، نیاز به ییلاق و قشلاق دارد، بفرستیدش مسافرت، شاید حال و هوایش عوض شد، شاید دیگر شهر مقدس قم، این حرم اهل بیت علیهم السلام و حوزه علمیه با عظمت آن را، مظهر فاکتورسازی برای حکومت و دوشیدن حکومت معرفی نکرد، شاید معنای (لااکراه فی الدین) را درست فهمید و دیگر تفسیر به رأی نکرد تا خدایی ناخواسته، نشیمن‌گاه مبارکش پر از آتش نشود، شاید دیگر آخوند را فقط پاسبان امر به معروف و نهی از منکر ندید و فهمید که روحانیت متخصص متعهد، به واسطه‌ی تخصصش در آیات إلهی و روایات أهل بیت علیهم السلام، مغز متفکر جامعه است تا کمک کند به تمسک صحیح به ثقلین، تا کمک کند به عدم گمراهی، به عدم ضلالت. توصیه می‌کنم به جای نوشتن این طومار سه هزار و نهصد و پنجاه و هشت کلمه‌ای بدون بسم الله، که از نظر من حمایتی در لفافه و نسبتا مودبانه، از اعتراضات و اغتشاشات امروز است، فکر چاره باشید برای قلم‌تان، قبل از این که آن قلم روایت نویس دیروز و این قلم یادداشت نویس امروز، بشکند، قبل از آن که خشک شود، قبل از این که بمیرد.

جناب آقای رضا امیرخانی، بنده هم مانند شما از برخی وضعیت‌های موجود ناراضیم و برخی از نظرات اجتماعی -ونه دینی! و نه سیاسی!- شما را نیز درست و به حق می‌دانم، اما خوشبختانه همانند جنابتان، مشکل را در گذاره‌های دینی و اجبار و عدم اجبار و قم وتهران و سخنران‌های جا افتاده و فقهای صفر و یکی نمی‌بینم. مشکل تزریق آمپول هواست به جامعه‌ای که نیاز به تغذیه‌ی مقوی و مناسب داشت. مشکل از من است که پا به پای ماهواره و اینترنت و اینستگرام و واتس‌اپ و تلگرام، هیئت و مسجد و منبرم را پیش نبردم. مشکل از من است که ذره ذره انحراف فکری و فرهنگی و عقیدتی جوان و نوجوانم را دیدم و هرچه دویدم، به پای آن همه تغذیه‌ی مسموم نرسیدم. مشکل از من است که هرچه فریاد زدم که “نمی‌شود با منبر بیست دقیقه‌ای، بیست ساعت تصویر و کلیپ و شبهه و دروغ و خیانت وسریال و فیلم نامناسب را پاکسازی کرد”، صدایم به جایی نرسید. مشکل از من است که نتوانستم به خوبی دین را و احکام دینی را، قبل از آخرت، راه نجاتی در دنیا و برای دنیا معرفی کنم. مشکل از من است که با توجه به تاریخ اسلام و مشکلات اقتصادی مسلمانان درصدر اسلام، فریاد نزدم تا بدانیم فشار اقتصادی از جانب کفار و منافقان، نباید باعث متزلزل شدن عقاید و باورهای دینی‌مان باشد. مشکل از من است که به دنبال خوش‌آمد و به به و چه چه مستمعم بوده‌ام و شجاعت و صراحت لازم در دفاع از عقایدم و از دین و آیینم را نداشتم. مشکل از من است زیرا نتوانستم به امیرخانی‌ها و قلم‌هایشان بقبولانم، که ودولوتدهنویدهنون، همان آیه‌ی شریفه‌ی قرآن کریم است درسوره‌ی قلم: (فَلَا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ (القلم۸-۹)، پس هرگز از مردم کافری که آیات خدا را تکذیب می‌کنند پیروی مکن. آنها دوست دارند نرمش نشان دهی تا آنها (هم) نرمش نشان دهند (نرمشی توأم با انحراف از مسیر حق)!

از این جا به بعد را برای تو می‌نویسم که مدتی‌ست سردرگمی و شاید گاهی نمی‌دانی چه کسی اهل حق است و چه کسی باطل…

نسل فهیم ما!

حق را بشناس تا اهلش را بشناسی. حق با علیست و علی با حق است. 

این روزها با جوانانی هم‌کلام می‌شوم که دغدغه‌شان دین است و غصه می‌خورند از این همه مظلومیت دین. نمی‌دانند چه کنند و به که پناه ببرند در این دوران فتنه. بعضی‌ها هم ناخواسته و نادانسته، تیشه به دست گرفته‌اند و ریشه‌ی خودشان و اعتقادات‌شان و دین‌شان رامی‌زنند. غافل از این که این تیشه را در بیشتر مواقع دشمن مکار و در بعضی موارد! دوست احمق به دست‌شان داده است. از شاخه‌ای ناراضی بوده‌اند و حالا، چشم بسته ریشه را می‌زنند. راه حل را نمی‌دانستند و حالا، در حال پاک کردن صورت مسئله هستند. خدا وپیغمبر و قرآنش را قبول دارند، اما پای آتش گرفتن قرآن و انسان و انسانیت ایستاده‌اند و جان دادن ارزش‌ها و زیبایی‌ها را به تماشا نشسته‌اند.

انسان عاقل، تیشه به ریشه نمی‌زند مگر این که ریشه را مضر و مخرب ببیند، تیشه‌ی این فتنه، به بهانه‌ی اصلاح شاخه‌ها، ریشه‌ها راهدف گرفته است. هدف در این فتنه، مظلومیت یک دختر نیست، هدف از میان برداشتن اصل حجاب است. هدف در این فتنه، ترجمه وتفسیر آیات حجاب نیست، هدف از میان برداشتن تمام آیات قرآن است. هدف در این فتنه، نیروی انتظامی و سپاه و بسیج و ارتش نیست، هدف از میان برداشتن اصل ولایت فقیه است. هدف در این فتنه، یکی دو حکم از احکام دین نیست، هدف از میان برداشتن اصل دین و اسلام و خداست.

حواست باشد، این جماعت روسری به دست، با علم کردم پیراهن عثمان، با ظاهری معترض، فقط یک چیز می خواهند: أَخۡرِجُوهُم مِّنقَرۡيَتِكُمۡۖ إِنَّهُمۡ أُنَاسٞ يَتَطَهَّرُونَ(الأعراف۸۲)، امروز این قوم لوط، من و تو را هم مثل خودشان، آلوده می‌خواهند، اما من و تو باید ثابت قدم باشیم، و نا اهل نشویم، تا نجات یابیم: فَأَنجَيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥٓ(الأعراف٨٣)، و بدان که در آخر حسین علیه السلام پیروز شد حتی اگر در ظاهر به شهادت رسید و بدان که عذاب کافران و منافقان وعده‌ای الهی‌ست: وَأَمۡطَرۡنَا عَلَيۡهِم مَّطَرٗاۖ فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُجۡرِمِينَ(الأعراف٨٤) وبی گمان خداوند خلاف وعده نمی‌کند: إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُخۡلِفُ ٱلۡمِيعَادَ(آل عمران٩). 

عزیز من، برادر من، خواهر من، اگر همه‌ی عالم هم یک‌ طرف بود، تو با علی باش. اگر علی را گم کرده‌ای، فاطمه و ارزش‌هایش را، عمار وبصیرتش را، سلمان و ولایتش را، ابوذر و شجاعتش را پیدا کن، تا به علی برسی، تا اهل کوفه نباشی، تا علی را تنها نگذاری.

والله العالم بحقائق الأمور

شهر مقدس قم – حوزه علمیه

۲۴ مهر ۱۴۰۱ شمسی

سید محمدعلی علوی