روضه خوانی و تحریف وصيّت امام علی علیه السّلام.
در اکثر منابر و روضه خوانی ها براى این که مردم را بگریانند، چنين می گویند که امام علی فرزندش عباس را صدا کرد و دست امام حسین را در دست او نهاد و گفت، مبادا برادرت را در کربلا تنها بگذاری. غافل از اینکه این سخن علاوه بر کذب محض بودن توهین به حضرت عباس علیه السّلام است. آیا او خودش این قدر درک سیاسی و دینی نداشت که بدون وصيّت پدر به وظیفه خود عمل کند؟
وصيّت با این عظمت که در نهج‌البلاغه آمده را رها کرده اند و به چه امر کذب و سخیفی رو آورده اند. اینک اصل وصيّت علی علیه السّلام،


(وصيّت امام عليه السّلام در لحظه هاى شهادت در ماه رمضان سال 40 هجرى)
سفارش من به شما، آن كه به خدا شرك نورزيد، و سنّت محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را تباه نكنيد.
ص 503
اين دو ستون دين را بر پا داريد، و اين دو چراغ را روشن نگهداريد، آنگاه سزاوار هيچ سرزنشى نخواهيد بود. من ديروز همراهتان بودم و امروز مايه عبرت شما مى باشم، و فردا از شما جدا مى گردم، اگر ماندم خود اختيار خون خويش را دارم، و اگر بميرم، مرگ وعده گاه من است، اگر عفو كنم، براى من نزديك شدن به خدا، و براى شما نيكى و حسنه است، پس عفو كنيد. «آيا دوست نداريد خدا شما را بيامرزد» به خدا سوگند همراه مرگ چيزى به من روى نياورده كه از آن خشنود نباشم، و نشانه هاى آن را زشت بدانم، بلكه من چونان جوينده آب در شب كه ناگهان آن را بيابد، يا كسى كه گمشده خود را پيدا كند، از مرگ خرسندم كه: «و آنچه نزد خداست براى نيكان بهتر است»

نامه 23