میلاد حضرت رسول اکرم (ص) و امام جعفر صادق (ع) مبارک باد

تولد نور حضرت محمد مصطفی(ص)

حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله در عام الفیل (سال ۵۷۰ میلادی) در ماه  ربیع الاول دیده به جهان گشود. مورخان شیعه، ولادت پیامبر اکرم را در صبح جمعه هفدهم ربیع الاول و اکثر علمای اهل سنت، در روز دوازدهم همان ماه می‌دانند.

پیامبر از دیدگاه قرآن اسوه حسنه نام گرفتند. اسوه یعنی سر مشق و مقتدا؛ اسوه سه مرتبه در قرآن آمده است که دو مرتبه در مورد حضرت ابراهیم (ع) در سوره ممتحنه آیات ۴و۶ و یک مرتبه در مورد پیامبر (ص) در سوره احزاب آمده است.

این آیه پیامبر را به عنوان انسانی کامل که نیکوترین سرمشق و الگو می باشد، معرفی می کند. ایشان بهترین الگو در همه امور هستند. در ایمان و اخلاص، در زهد و تقوی، در صبر و استقامت، در توکل و فداکاری، در شجاعت و دلاوری، در نظم و انظباط و نظافت، در عبادت و خودسازی و خلاصه در تمام اعتقادات، اعمال و گفتار ایشان کامل ترین سر مشق برای همه انسان ها می باشد و مردم با پیروی از این الگوی نیکو می توانند به سعادت دنیا و آخرت برسند.
وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظِیمٍ در این آیه خلق بی مانند پیامبر با صفت «عظیم» ستوده می شود و او را کانون عالی ترین صفات انسانی، محبت و عاطفه وعشق که همه این صفات نشات گرفته و سرچشمه رحمت الهی به شمار می آید معرفی می کند.

پیامبر اکرم (ص) در مجلس دارای ادب، سکوتش دارای حکمت و حیای آن حضرت قابل تـوصیف نیست زهد پیامبر با احدی قابل مقایسه نمی باشد، فقیر و غنی در منظر آن حضرت هیچ تفاوتی باهم ندارند جز بـه تقوای الهی، همیشه حق بر زبانش جاری، لبخند بر لب، و فروتن‌ترین مردم بود، آنقدر مهربان و نازک دل بود کـه همه ی مردم مشتاق زیارت آن حضرت بودند.

در امانت داری سرآمد همه ی بودو در راستگویی از دوران جوانی لقب «امین» بـه او داده بودند. در زیبایی سیرت و صورت همتایی نداشت، بـه پیمانش وفادار بودو عفت کلام آن حضرت سر مشق همه ی نیکان بود. خوبی‌ها و فضایل و زیبایی‌های آن حضرت آنقدر فراوانند کـه برشمردن تمام ویژگی های اخلاقی پیامبر کاری بس دشوار اسـت

تولد امام جعفر صادق (ع):

امام جعفر صادق (ع)، امام ششم شیعیان، در هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه متولد گردید. کنیه ایشان ابو عبدالله و لقبشان صادق می‌باشد. پدر ارجمندشان امام باقر و مادرش ام فروة است.

امام جعفر صادق (ع) با فاطمه که از نسل حسن بن علی بود، ازدواج کرد. از او دو پسر به نام‌های اسماعیل بن جعفر (امام ششم فرقه‌ی اسماعیلیه) و عبدالله افطح متولد شدند. به دنبال مرگ فاطمه، صادق برده‌ای به نام حمیده خریداری کرده، او را آزاد کرد و مسائل دینی را به او آموخته سپس با او ازدواج کرد. حمیده برایش دو پسر به نام‌های موسی کاظم (امام هفتم شیعیان دوازده امامی) و محمد دیباج به دنیا آورد. حمیده مورد احترام شیعیان مخصوصا زنانی است که او را به خاطر درایت و دانایی اش می‌ستایند. امام جعفر صادق (ع) زنان را به حضورش می‌فرستاد تا عقاید اسلامی را از او یاد بگیرند. معروف است از آن امام که در حقش گفته است که حمیده مثل طلای ناب از هر ناخالصی پاک است.

امام جعفر صادق (ع) در سن ۳۱ سالگی پس از مرگ پدرش به امامت رسید. امامت او همزمان با سال‌های پایانی حکومت بنی امیه و سال‌های آغازین حکومت بنی عباس بود.

عصر امام صادق (ع) همچنین عصر جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون بود. پس از زمان رسول خدا دیگر چنین فرصتی پیش نیامده بود تا معارف اصیل اسلامی ترویج گردد، بخصوص که قانون منع حدیث و فشار حُکّام اموی باعث تشدید این وضع شده بود؛ لذا خلأ بزرگی در جامعه آنروز که تشنة هرگونه علم و دانش و معرفت بود، به چشم می‌خورد.