با امید و نا امید آمد که بر جان جان دهد
جان دهد تا پيچ و تاب عشق خود سامان دهد

آمده تا در ركاب عشق جانبازي كند
سر دهد تا در ره محبوب سربازي كند

آمده تا نغمه هاي عاشقي كامل كند
مستي اش را با شراب وصل او حاصل كند

آمده تا جام احلى من عسل را سر كشد
تا رداي سروري در دو سرا بر سر كشد

آمده تا مبتلا بر روي دلدارش شود
مبتلا در آن بلاي سخت و عظمايش شود

امده تا همچو اكبر اربا اربا جان دهد
همچو اقايش به زير سم اسبان جان دهد

آمده تا بهر مادر اذن مولايش برد
تا رجز خواني كند تا نام بابايش برد

امده اما عمويش اذن پيكارش نداد
يادگار مجتبى را اذن ميدانش نداد

نا اميدانه اميدش رو به اخر ميرسد
بين چه مايوسانه از مولا به مادر ميرسد

مادري پولاد دل در بين دشت كربلا
مي دهد با دست خود پيمانه ى جام بلا

مادري در راه دين قربان كند لبخند خود
ميفرستد سوي مسلخ نوجوان فرزند خود

مادري را بهر او كامل كند با آيه اي
مي فرستد سوي مقتل با وصيت نامه اي

سيد محمد علوي
١٤ محرم الحرام ١٤٤٢ هجري