شعر امام حسين و گريه پنجاه نفر

قال ابن قولویه:

بسنده في كامل الزيارات عَنْ أَبِی عُمَارَهَ الْمُنْشِدِ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ:

قَالَ لِی یَا بَا عُمَارَهَ أَنْشِدْنِی فِی الْحُسَیْنِ (ع)، قَالَ: فَأَنْشَدْتُهُ، فَبَکَى،

ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَى،

ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَى،

قَالَ: فَوَ اللَّهِ مَا زِلْتُ أُنْشِدُهُ وَ یَبْکِی حَتَّى سَمِعْتُ الْبُکَاءَ مِنَ الدَّارِ.

 فَقَالَ لِی: یَا أَبَا عُمَارَهَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ (ع) شِعْراً فَأَبْکَى خَمْسِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى أَرْبَعِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى ثَلَاثِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى عِشْرِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى عَشَرَهً فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ (ع) شِعْراً فَبَکَى فَلَهُ الْجَنَّهُ

وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَتَبَاکَى فَلَهُ الْجَنَّهُ

ابن قولویه با سند خود از ابی عماره‌ی شاعر نقل می‌کند:

امام صادق (ع) به من فرمود: ای ابا عماره! درباره‌ی امام حسین (ع) برایم شعر بخوان. خواندم و گریست. باز هم خواندم و گریست. به خدا هر چه می‌خواندم می‌گریست تا آن‌جا که صدای گریه را از خانه شنیدم. به من فرمود: ای ابا عماره! هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین شعر بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین شعر بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و بیست نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست و هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بگوید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست و هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بگوید و خودش بگرید، بهشت برای اوست و هر که برای حسین (ع) شعر بخواند و حالت گریه به خود بگیرد، بهشت برای اوست.

[۱]– کامل الزّیارات: ۲۰۸ ح ۲۹۷، الامالی للصّدوق: ۱۲۱ ح ۶، ثواب الاعمال: ۱۹۱ ح ۲، البحار ۴۴: ۲۸۸ ح ۱۵٫

​