(درد من و دوای من)

دردم دوایم ای که هستی در سرایم

از عشق تو رنجور گشتم باصفایم

درد من و دوای من در دو سرایم

حال من و هوای مت ای با صفایم

چون شمع باشم من، زعشقت آب گردم

پروانه گر باشم، طوافت مینمایم

گر صبح تا هنگام شب دور تو گردم

شب تا سحر، بهرت غزل ها میسرایم

لیلی و شیرین پیش پایت مور باشند

شیرین من لیلای من ای دلربایم

زیبایی از روی تو زیبایی ربوده

رو گر بگیری زشت گردد روزهایم

محبوبه ام حُبّت به جانم آتش انداخت

میسوزم و شادم که بهرت مبتلایم

جانم اگر خواهی برایت میچکانم

ای جان جانانم، بپایت جان فدایم

خم را به ابرو چون بری خم گشته ام من

لبخند تو مرهم شود بر زخمهایم

شیرین سخن شیرین زبان شیرین ترینم

لعل لبت شیرین ترین آمالهایم

با یک اشاره بی نیاز از حرف باشی

لب وا نکرده من به درگاهت بیایم

گیسو کمندم، زلف چون افشان نمایی

افشان شود هوش و حواس و بیتهایم

یک لحظه بی تو گر شود دنیا، نخواهم

خورشید گر آید به آن بی اشتهایم

خال لبت رونق ربود از خال هندو

کم باشد ار هستی بَرَش بخشش نمایم

در روز خلق تو تبارک ها بگفتند

ای معنی خلق جمیل، ای مه لقایم

حوران همه مبهوت ابروی کمانت

حورای من ای حوری هردو سرایم

گل بوی من گل خوی من ای گلعذارم

هستی به تنهایی گلستانی برایم

از بهر وصفت گل بباید ور نه من هیچ

لایق نیم وصفت کنم ای باصفایم

در دفتر عشاق چون صد نام باشد

نام تو تنها نام با معنا برایم

گر نام من پرسی به خون خود نویسم

من خاک پایم خاک پایم خاک پایم

نوزده بیت، بیاد نوزدهمین بهار زندگیت.

ولله الحمد.

سید محمد علی علوی

26 تیر 1397

ساعت چهار و پنجاه دقیقه بعد از نیمه شب