علی خطر عظیم

بسم الله الرحمن الرحیم

"الناس كلهم موتى إلا العالمون ، والعالمون كلهم هلكى إلا العاملون ، والعاملون كلهم غرقى إلا المخلصون ، والمخلصون على خطر عظيم " وقتی برای اولین بار این کلام را شنیدم بسیار متعجب شدم و با خود فکر کردم کار آدمی بسیار دشوار است با این اوصاف . اگر روزی به این باور رسیدی که جزء  كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ نیستی و لیاقت این را داری که جزء اشرف مخلوقات باشی و حس کردی که از خواب غفلتت بیدار شدی میرسی به  ابتدای راه.

 وابتدای راه همان عالم شدن است که خودش نوری است که یقذفه الله في قلب من یشاء . قلبی که باید جایگاه خدا باشد نه خانه شیاطین تا نور خدا بتواند به آن راه پیدا کند . و چه دشوار است اینچنین قلبی داشتن که نیاز دارد به عبادت های شبانه روزی و تهجد های بسیار .که اگر اینچنین شد قلبت میشود عرش خدای رحمن و ما أدراک ما العرش. تازه بعد از این مرحله باید برویم سراغ عمل به آنچه میدانیم . یعنی عمل به ان نور و عمل به نور نیاز به روحی نورانی دارد و روح نورانی جایگاهش جسمی است نورانی . دست نورانی میخواهد عمل نورانی. زبان نورانی . چشم نورانی . گوش نورانی و.... 

وقتی همه نور شدی و نور . باید بروی سراغ اخلاص و میبینی که اخلاص پاک کردن نیّت از شرک و ریا است و ریاء کالنملة السوداء على الصخرة الصمّاء في الليلة الظلماء . و این یعنی یاس و نامیدی از رسیدن به این مرحله سخت و دشوار . مرحله ای که رسیدن به ان یعنی رهایی از شر شیطان رجیم به اعتراف ابلیس لعین هنگامی که طرد شد از درگاه خداوند رحیم که گفت رب بما اغويتني لازينن لهم في الارض و لاغوينهم اجمعين الا عبادك منهم المخلصين.

و نشانه اخلاص را امام صادق چنین بیان میدارد که لا يصير العبد عبداً خالصاً لله عزََّوجلَّ حتّي يصير المدح و الذَّمُّ عنده سواء ً. و این خود یک کتاب شرح میخواهد از کسی که اهل اخلاص شده باشد . و یک نمونه ان حکایتی است  از شخصی که می گفت: سی سال نماز خود را که در مسجد در صف اول خوانده بودم، قضا کردم. به جهت اینکه یک روز به خاطر عذری به مسجد دیر آمدم و در صف اول جا نبود، در صف دوم ایستادم. در نفس خود خجالتی یافتم از اینکه مردم مرا در صف دوم ملاحظه کردند. دانستم که در این سی سال، دیدن مردم مرا در صف اول باعث اطمینان خاطر من بود و من به آن شاد بودم و به آن آگاه نبودم.

و اخلاص خود سه مرتبه دارد: اخلاص به جهت ترس از جهنم  که عبادت بردگان است و اخلاص به خاطر رسیدن به بهشت که عبادت تجار است و بالاترین مرتبه که اخلاص نه به طمع بهشت است و نه بخاطر ترس از جهنم که عبادت محبت است و عشق. کسی میتواند ادعای اینچنین عبادتی را داشته باشد که علی بن ابی طالب باشد. که اگر رسیدی به این مرحله و حتی اگر رسیدی به نزدیک این مرحله و حتی تر اگر حس کردی که رسیدی به نزدیک این مرحله، خوشا به حالت که چنین حسّی داری و بدا به حالت که علی خطرٍ عظیمی...

نظرات ارسالی:

پاسخ:  

علیکم السلام و رحمة الله

از توجه شما سپاسگذارم، اما بنده این عبارت را به عنوان حدیث نقل نکرده ام، و تنها به عنوان کلامی قابل تأمل، در این نوشتار نقل کرده ام، چرا که متوجه این نکته بوده ام بحمد الله، هر چند این مضمون و مشابه این عبارات، در بسیاری از کتب تفسیری اهل سنت همچون تفسیر کبیر فخر رازی و برخی از کتب شیعه مانند مفاتیح الغیب ملا صدرا، به عنوان روایتی از رسول الله صلی الله علیه و آله، نقل شده است.

والله العالم

محمد علوی